"Γείτονας...ο ποιο σπουδαίος ξένος".

    Από πάντα θυμάμαι τους ανθρώπους που ζούσαν κοντά στο σπίτι μου, στο σπίτι του παππού μου,
της θείας μου κτλ.
    Από πάντα θυμάμαι τον καλό αλλά και τον κακό λόγο που είχαν οι γειτονιές και οι συνοικίες η
μία για την άλλη.
    Από πάντα θυμάμαι τις "ίντριγκες" και τα κουτσομπολιά, τα "λόγια που έβαζε" ο ένας για τον
άλλο, τις μικρές παρεξηγήσεις και τις απολογίες τελικά του ενός στον άλλο.
    " Μια πόρτα είμαστε... δεν κάνει", "Μια γειτονιά είμαστε...δεν κάνει", "Ένα χωριό είμαστε... δεν
κάνει" και άλλα.
    Τα 'θέματα" και τα προβλήματα καθημερινά, όμως, μια λύση πάντοτε υπήρχε όποιο κι αν ήταν
το πρόβλημα, όποιο κι αν ήταν το θέμα, όποιες κι αν ήταν οι διαφορές.
    Θυμάμαι φασαρίες για αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη σκιά του σπιτιού του γείτονα, σκιά που
του ανήκε, εφόσον προερχόταν από την ιδιοκτησία του. Τρελά πράγματα... τι να πεις!
    Θυμάμαι όμως που δίναμε στο γείτονα γάλα και μας έδινε αυγά. Θυμάμαι που στέλναμε φαγητό
σε γείτονες όχι γιατί δεν είχαν, αλλά έτσι... κάποιος άλλος έφερνε ρόδια και ίσως έφευγε με
μισό ταψί κολοκυθόπιτα. Στον πόνο του γείτονα ήμασταν πάντα εκεί κι εκείνος στον δικό μας.
Χτυπάγαμε την πόρτα του κι εκείνος τη δική μας ΜΟΝΟ όταν τα κλειδιά δεν ήταν πάνω...
Δεν ήταν συγγενής μας, μα ήταν ο γείτονάς μας, ένας "δικός μας". Σ'αυτόν τρέχαμε πρώτα
κι αυτός σε'μας. Ήταν θυμάμαι, ευλογία.. έτσι το καταλάβαινα, έτσι και τώρα πιστεύω. Όλοι. μάλλον,
λίγο η πολύ, ήταν ικανοποιημένοι ΜΕ τους γειτόνους τους. Αυτό βέβαια διότι και οι ίδιοι ήταν καλοί
ΠΡΟΣ τους γειτόνους τους, επίσης. 


Στις μέρες μας άλλαξαν τα πράγματα άλλαξαν και οι άνθρωποι.

Ατυχία να μένεις σε κωλογειτονιά !!!
 


                                                                                  Φ.Τ.